Je wordt ermee doodgegooid op ​Insta​: volledig verzorgde take-away diners. Allemaal prachtige, creatieve initiatieven van ingenieuze horecaondernemers. Uiteraard wil je deze bikkels een steuntje in de rug geven. Wekelijks zelfs. Echter, met zoveel opties, elke week nog aantrekkelijker en nog spannender, is het lastig kiezen.

Zo ook ons wekelijkse dilemma bij STEK. Met zoveel concurrentie van restaurants en cafés uit andere horecabranches, is het elke keer weer een hele opgave om het menu voor de eerstvolgende week uit te denken. Waar hebben mensen zin in, hoe gaan ze het gerecht opwarmen en hoe zorgen wij ervoor dat men de restaurantervaring zo nauwkeurig mogelijk kan nabootsen aan eigen tafel thuis?

Makkelijk is het niet. Een papieren tas vol recyclebaar plastic roept niet meteen op tot een romantische avond voor twee. Een papieren tas vol plastic doet mij nu vooral denken aan David Attenborough en zijn stem; ​A Life on Our Planet i​ s er duidelijk hard ingezonken. Elke keer als ik een dergelijk tasje inpak denk ik aan radicale ontbossing.

Zo min mogelijk bakjes gebruiken blijkt de voorlopige uitkomst en mijn grootste uitdaging tot nog toe. Niet alleen voor het milieu, maar ook voor mijn collega’s. Zij die eerst zo behendig tien ​flat whites​ achter elkaar zette op een overvolle zondagmiddag, pakt nu wekelijks honderden bakjes en zakjes met eten in. Portioneren is ook een ambacht, zo blijkt, en perfection takes practice. ​Wellicht arrogant, heb ik toch altijd het gevoel gehad dat er met mijn ruimtelijk inzicht niks mis was. Jarenlang gerechten uitgedacht en geportioneerd, voor zover ik weet zelden iemand met honger naar huis gestuurd. Wat is het dan toch met die bakjes wat ervoor zorgt dat de helft van het volume van je eten opeens lijkt te verdwijnen zodra je ze vult? Het blijft een enigma.

En ja, die bakjes. Wij proberen er echt minder te gebruiken, maar – om STEK-eigenaar Harriet te quoten – nood breekt wet. Gefrituurde sjalot kan toch echt niet in een bakje met forelkuit en vers groen niet samen met vlees. Juist omdat wij nu moeten concurreren met al die mooie initiatieven van collega-horecaondernemers. Bovendien zijn verijdelde eenpansgerechten nou eenmaal niet ons ding. Mensen gelukkig maken met lekker eten is evenzeer een goed doel, zeker in deze tijd, nietwaar? De reacties die wekelijks binnenstromen zijn in ieder geval heel lovend. Stiekem hoop ik eigenlijk dat iedereen thuis braaf al die plastic dingen hergebruikt en recyclet. En dat we snel weer mogen.